Hyun Lories won met zijn kortfilm Versailles een VAF Wildcard, de meest waardevolle prijs voor filmstudenten. Hij speelt open kaart over zijn leven in een grootstad, als jeugdwerker en als creatieveling. Hyun ademt Brussel en Brussel ademt Hyun. "Ze proberen mensen op mars te krijgen, maar tegelijkertijd zitten er zoveel jongeren in armoede. Dat is onrechtvaardig.”
Samen met Willy, een geredde straathond uit Roemenië, zoeken we een rustige plek in een overdekte hal in Laken. We stappen af op Karat, een vintage-klerenwinkel waar de eigenaar ons meteen helpt: “t'inquiète, zet u neer”. Pintje in de hand en Wu-Tang Clan hard op de achtergrond, meet Hyun Lories.
BruxellesVie
Brussel gaat als een rode draad door Hyun’s leven. Hij woont er ondertussen al zestien jaar. Toen hij hier aankwam voelde hij zich meteen welkom: “Het mooie aan Brussel is dat niemand hier een buitenbeentje is. Er is geen overgewicht aan bepaalde groepen, je valt hier minder snel op. Daardoor kan je makkelijk integreren en jezelf zijn. In die zin is Brussel als een goede adoptiemoeder.”
De stad is zijn muze. Verhalen ziet hij overal, maar het coronavirus stak daar een stokje voor. “Door deze periode met weinig contacten heb ik me gerealiseerd dat ik enorm veel haal uit spontane ontmoetingen. Ik trek graag als observator de stad in en vaak komt daar een verhaal uit. Ik zie iets en begin daarbij te fantaseren. Dat zijn vaak dagelijkse taferelen die zich voordoen als je om je heen kijkt.”
Voor Hyun was Brussel de perfecte leerschool. De multiculturele realiteit van de grootstad leerde hem meer over het leven dan schoolbanken ooit hadden kunnen doen. Hij werkte jaren in de horeca, de perfecte uitvalsbasis. “Het is een cliché maar als barman zie en hoor je alles. Je leert veel mensen leren kennen, vaak met uitgesproken meningen.”
“De beschermende bubbel van een dorpskern is een andere realiteit dan een grootstad. Als tiener werd er me ingepeperd dat als je hard werkt, je kan zijn wie je wil. Dat is niet altijd waar. Het is een gedachtegoed dat volledig is achterhaald wat mij betreft. Het houdt geen rekening met de individuele context van een persoon. Sinds ik in Brussel woon, is die bubbel ontploft.”
In de horeca ontmoette hij Brusselaars aan de lopende band en werd het zaadje geplant voor latere projecten. Hyun: “Op het einde van mijn dagen als barman was ik doodongelukkig. Ik kon mijn job met m’n ogen toe perfect uitvoeren, maar het was moeilijk om nog een glimlach op mijn gezicht te zien. Toen ben ik beginnen nadenken over wat ik wél wilde doen. Veel mensen uit de vzw-wereld en de creatieve sector kwamen langs. Zij hebben me geïnspireerd om de opleiding aan het RITCS aan te vatten.”
Filmschool
Het RITCS is een Vlaamse filmschool in hartje Brussel. Hyun volgde er een opleiding tot filmregisseur en viel met zijn afstudeerwerk in de prijzen. Toch heeft de school hem niet als mens veranderd. “Het RITCS was toen nog een soort Vlaams wit eiland. Vele kwamen van alle uithoeken van Vlaanderen naar de school en gingen na de les ook terug weg uit de stad. Ik was samen met Anthony Nti de enige coloured van mijn lichting. In die zin heeft de school me als mens dus niet echt gevormd. Dat was al gebeurd voordat ik er naartoe ging.”
“De opleiding geeft je ruimte om te experimenteren en om connecties te leggen, wat misschien wel het belangrijkste is. Ik ging ook niet naar daar met de gedachte om af te studeren als topregisseur. Tijdens de opleiding krijg je kansen van buitenaf en die moet je benutten.” En benutten deed hij. Zo maakte hij al videoclips voor o.a. Blu Samu en Zwangere Guy (zoals hieronder).
Een echte cinefiel kan je Hyun trouwens niet noemen: “Het had evengoed fotografie of schilderen kunnen zijn. Ik zou graag ook iets met mijn handen kunnen. Ik koop bijvoorbeeld enkel tweedehands kleren en heb recent een naaimachine in huis gehaald. Ik wil graag mijn kleren zelf kunnen herstellen, of er extra dingen aan toevoegen.”
Streetwise
Na verschillende jaren achter de toog, tijdens zijn studies aan het RITCS, is Hyun jeugdwerker geworden. Klanten op café maakten plaats voor jongeren op straat. Zonder enige opleiding of voorkennis ging hij solliciteren. De voorwaarde? Ze zochten een Brusselaar met een netwerk die streetwise was: “Die eerste voorwaarde was voor mij geen probleem, die tweede laat ik in het midden”, zegt hij lachend. Ik wist eigenlijk net als velen niet goed wat jeugdwerk precies inhield. Ik heb het al doende geleerd.
“Ik werkte vooral met jongeren op straat, meestal Belgen met een migratieachtergrond of nieuwkomers. Veel van hen heb ik zien opgroeien en veranderen.”
Ook jeugdwerk heeft Hyun gevormd tot de persoon die hij vandaag is. “Ik was er voordat ik eraan begon al van overtuigd dat niet iedereen met dezelfde rugzak start aan het begin van het leven, maar dat bewustzijn is doorheen de jaren alleen nog maar toegenomen. Kansarmoede is real. Ze proberen mensen op mars te krijgen, maar tegelijkertijd zitten er zoveel jongeren in armoede. Dat is onrechtvaardig.”
Op jeugdwerker zijn staat een vervaldatum, vindt Hyun. Hij is nu fulltime filmmaker. Maar stoppen bezorgde hem een dubbel gevoel. Er komt veel tijd vrij, maar aan de andere kant voelt hij toch een bepaalde leegte: “Sommige dagen heb ik echt het gevoel dat ik nog eens wil teruggaan. Dan stuur of bel ik de jongens en spreek ik met hen af. Even geleden ben ik zelfs de planten water gaan geven. Het is vreemd dat ik met de planten inzit terwijl ik er niet meer werk. Het voelt nog altijd als thuiskomen en loslaten is moeilijk. Ik denk dat ik altijd jeugdwerker zal zijn, het kruipt onder je huid. De manier van werken maakt deel uit van de persoon die ik nu ben.”
Versailles
Vorig jaar studeerde Hyun af met zijn kortfilm ‘Versailles’. De film gaat niet over pracht en praal uit Frankrijk, maar over twee zussen die opgroeien in een sociale woonwijk met dezelfde naam aan de rand van Brussel.
“Eerst wilde ik filmen in Cité Model, een sociale woonwijk in Jette. Totdat ik hoorde dat daar al enorm veel werd gefilmd. Top-down met mijn productie neerstrijken en erna weer vertrekken voelt voor mij fout aan.
Ik heb altijd geprobeerd om eerst, bottom-up met bewoners van die wijk te praten over mijn project en hun mening te vragen. Ik probeer zoveel mogelijk mensen van daar te betrekken bij het project, dat is het minste wat je kan doen. Daarnaast probeer ik ook een soort van continuïteit in stand te houden. Zo houd ik achteraf nog contact met de mensen van Versailles.”
Dat hij altijd films zal maken over jongeren die opgroeien in moeilijke omstandigheden staat niet vast: “Ik voel me enorm aangetrokken door verhalen van mensen die in de marge leven, dus ik denk dat ik altijd wel een boon ga hebben voor de underdog, voor de mensen waar het te weinig over gaat. Ook thema's zoals gender, migratie, armoede of over je onbegrepen kunnen centraal staan. Het zullen wel altijd verhalen zijn met een bepaalde maatschappelijke relevantie, dat gaat blijven.”
Hyun probeert met zijn films onderbelichte thema’s meer draagvlak te geven. Wel is hij zeer realistisch, zowel in denken als in doen.
“Ik ben me bewust van het feit dat als je films maakt, er nog een drempel is voor mensen om die te bekijken. Stel dat ik morgen een film maak over racisme, iets waar ik nu veel over nadenk, dan heb ik natuurlijk de intentie om een publiek ervan te overtuigen dat racisme real is en dat het nog steeds aanwezig is. Maar ik ben me er wel van bewust dat mensen die mijn films uiteindelijk te zien krijgen al overtuigd zijn van de urgentie van die verhalen.”
Een dromer is Hyun niet, maar hij heeft wel degelijk ambitie: “Ik ben zeer nuchter en dat remt me soms wel af in mijn enthousiasme. Zo schreef ik een idee uit en zat ik in mijn hoofd al na te denken dat het niet haalbaar zou zijn op productioneel vlak.
Als ik heel eerlijk mijn dromen moet benoemen, zie ik mezelf later wel de Vlaamse of Belgische filmwereld mee kleur geven, bijvoorbeeld met een langspeelfilm. Als dat niet lukt, zal ik me op een andere manier wel creatief bezighouden. Het is niet omdat film het niet wordt, dat mijn wereld dan instort."
Versailles kan je hier bekijken