Emy Kaboré (22) verovert met haar neosoulproject EMY aan een sneltempo de harten van de Belgische muziekliefhebber. In 2018 haalde ze brons op de befaamde Humo’s Rock Rally. Een jaar later groeide haar soloproject uit tot een full-band. Volgens verschillende media is EMY’s laatste single ‘Inconvenient’ er eentje met ‘internationale allures’. Ondanks haar vele adelbrieven blijft Emy opvallend nuchter.
Vertel eens, hoe gaat het met je?
Ik zit nu in een rare tussenfase in mijn leven. Mijn stage zit erop, dus ik ben nu officieel afgestudeerd en ergens komt daarbij de verwachting dat ik nu mijn leven ga opstarten.
Toen ik begon met studeren, wist ik dat ik vol voor mijn muziek wou gaan. Ik heb dat toen gecombineerd met een studie Beeldende Vormgeving. Ik had mij al voorbereid op een fase na mijn studies waarin ik misschien wat random jobs zou moeten doen. Maar voor mij stond het vast dat ik met muziek bezig wou blijven en liefst zoveel mogelijk.
Nu is het natuurlijk wel wat raar, door corona is muziek een beetje platgelegd. Ik probeer nu mijn dagen zo productief mogelijk te vullen. Samen met de band ben ik nu vooral achter de schermen bezig en dat gaat wel goed. We hebben onlangs onze single ‘Inconvenient’ gereleaset. Tot nu toe was het dus méga druk.
De volgende stap is een nieuwe single. Ik ben nu bezig met het finetunen van de songtekst. We zijn ook aan het werken aan het live-gedeelte.
Je had ook een hand in de videoclip van ‘Inconvenient’?
Ik heb die videoclip zelf geregisseerd. In mijn opleiding heb ik kunnen proeven van verschillende visuele disciplines. Die kennis en skills heb ik kunnen gebruiken bij het maken van de videoclip. Het is mijn bedoeling om mijn muziek te combineren met beeld. Op die manier kan ik een hele wereld rond de muziek creëren. De videoclip maken was daarin een eerste grote stap.
Ik ben heel dankbaar dat ik deze dingen kan doen voor EMY. Het is iets waar je als beeldend vormgever enkel kan van dromen. Bij het regisseren van de videoclip was ik omringd door een heel team, dat was een zotte leerervaring.
‘Inconvenient’ gaat over de zoektocht naar intimiteit. In mijn hoofd is dat vaak een tweestrijd tussen verlangen en afkeer. Die dualiteit heb ik proberen vatten in beeld. Het is mooi en lelijk, intrigerend en raar. Ik wou de kijker het gevoel geven dat ik zelf heb tegenover intimiteit.
Ik heb gelezen dat je eigenlijk geen muzikale achtergrond hebt, maar hoe ben je dan ooit begonnen?
Dat was allemaal heel impulsief om eerlijk te zijn (lacht). Ik ging nooit naar de muziekschool en thuis waren we ook nooit met muziek bezig. Ik zong wel graag, maar als kind had ik nooit het idee dat ik zangeres wou worden of zo. Het was gewoon iets wat ik deed.
Ik speelde eerst gitaar en begon pas later met zingen. De muziek die ik dan maakte, kwam volledig uit intuïtie. Het is niet zo dat ik van in het begin een idee had van hoe ik wou klinken. De muziek vertrok altijd vanuit emoties en dat is eigenlijk nog steeds de rode draad.
Muziek was voor mij de eerste manier waarop ik mijn emoties kon uiten. Ik was vroeger veel introverter en hield altijd alles voor mijzelf. Dankzij muziek kon ik plots dingen luidop zeggen, die ik anders aan niemand kwijt kon. In het begin was dat heel overweldigend omdat er dingen naar boven kwamen die ik zelf niet kon plaatsen.
De eerste demo’s die ik toen gemaakt had, ben ik beginnen insturen naar VI.BE, een website voor beginnende muzikanten. Ik stuurde mijn muziek echt naar alles en iedereen. Op die manier kon ik optreden in café’s en kleinere zaaltjes.
Humo’s Rock Rally was een wedstrijd die ik eigenlijk niet zo goed kende. Ik wist in ieder geval niet dat het zo groot was en wie daar in het verleden allemaal al was uitgekomen (lacht). Pas toen ik geselecteerd werd, begon ik dat allemaal te beseffen. Ik dacht toen gewoon ‘Ok, ik ben geselecteerd en dat is zo, maar dat zal het dan ook zijn’. Dan ging ik naar de volgende ronde, en dan weer.
De afgelopen drie jaar lijkt een ongelofelijke rush voor jou.
Als je daar zelf in zit, voelt dat anders aan. De buitenwereld ziet alleen de mijlpalen, maar niet het proces dat we hebben doorgemaakt. Mensen zien alleen die zotte dingen die gebeuren, maar uiteindelijk maken wij ook gewoon muziek. Dat heb je met ‘succes’ of hoe je het ook wilt noemen. Dat is eigenlijk een grote illusie. Je kan het vergelijken met sociale media: Je kent die mensen niet en je ziet alleen maar positieve dingen en hoogtepunten.
Als je het zelf beleeft, voelt dat allemaal minder impressionant aan denk ik. Misschien ligt dat aan mij als persoon, dat weet ik niet. Maar alles komt stap voor stap. Het was nooit mijn intentie om er iets mee te doen. Daarom lijkt het alsof alles vanzelf is gegaan. Ik heb gewoon de dingen gedaan die ik zelf leuk vond.
Ik voel mij eerlijk gezegd ook niet zo comfortabel in de spotlights, zoals dat nu het geval is. Ik probeer gewoon trouw te blijven aan mijzelf. Daarom denk ik dat het allemaal niet snel naar mijn hoofd zal stijgen. Daar probeer ik mijzelf in ieder geval van te behoeden.
Ik wil niet dat er plots een afstand zou ontstaan met mensen uit mijn omgeving. Dat ze mij plots zouden zien al ‘die bekende’. Bekend zijn is volgens mij iets raar, veel mensen gaan er onder door of worden plots arrogant. Daarom probeer ik mij daar actief van te distantiëren. Het is niet mijn ambitie om een ster te worden, ik ben meer op zoek naar een diepere bevestiging.
Bij je deelname aan Humo’s Rock Rally kreeg je niets dan lovende woorden. Hoe ging je daar toen mee om?
Dat kwam niet binnen alsof het echt was, ik weet niet hoe dat komt (lacht). Toen ik meedeed aan Humo’s Rock Rally voelde ik mij daar echt niet op mijn plaats. Naar mijn gevoel had ik veel minder ervaring dan de andere artiesten. Dat voelde allemaal heel surreëel aan (lacht). Ik voelde mij een amateur, het was alsof ik de mensen aan het bedotten was. Ik vond mezelf gewoon niet zo goed, daarom was het vreemd om alle dingen over mijzelf te horen.
Hoe sta je tegenover het grote publiek?
Misschien heb ik wel wat schrik om bij het grote publiek genoemd te worden. Het liefst zou ik muziek maken die mensen niet in hun gezicht gekatapulteerd krijgen. Het moet iets zijn dat je persoonlijk aanspreekt.
Als je begint met de intentie om bekend te worden dan zit je volgens mij fout. Dan komt het niet van de juiste plaats. Muziek is emotie, en wat mij betreft moet dat iets puur zijn. Als dat goed zit en het komt uit je hart, dan zal het bij mensen resoneren.
Voor mij heeft de stempel ‘commercieel’ toch eerder een negatieve connotatie. Iets unieks maken is voor mij belangrijker dan het schrijven van een hitje. Wat er daarna met mijn muziek gebeurt, heb ik natuurlijk niet in de hand (lacht). Maar op dit moment heb ik wel het gevoel dat we een goede balans te pakken hebben. De muziek is toegankelijk en toch authentiek, dat probeer ik ook wel te bewaren.
Met succes komen verwachtingen, hoe ga je daarmee om?
Op een gegeven moment heb ik toch wel een soort faalangst ontwikkeld. De muziek kwam plots veel minder vanzelf, het voelde niet meer intuïtief aan. Toen ik begon met muziek schrijven, zat niemand er op te wachten. Als ik nu mijn gitaar pak dan denk ik: ‘Ik moet nu een nummer schrijven’. Dat is plots een heel andere insteek.
De positieve reacties die we nu krijgen helpen wel om gemotiveerd te blijven. Dan denk ik soms bij mijzelf: ‘amai, we zijn goed bezig?’, dat voelt wel goed. Eigenlijk ben ik mijn eigen grootste vijand. Soms durf ik al eens veel te kritisch zijn voor mijzelf.
Klopt het dat je niet goed wist welke richting je uit wilde met de band?
Op dat vlak is corona eigenlijk op het goede moment gekomen. Het heeft ons wat tijd gegeven om alles op een rijtje te zetten. Alles ging plots heel snel. We krijgen heel veel kansen en we mochten verschillende coole dingen doen. We werkten continu naar die kansen toe. Alles ging zo snel dat we van in het begin eigenlijk een aantal stappen hebben overgeslagen.
Toen ik met de band begon, was ik zelf ook niet zo ervaren met muziek. We zijn er meteen ingevlogen, maar we kenden elkaar nog niet zo goed. Tot aan corona waren we constant vooruit aan het werken, maar we hebben eigenlijk nooit een goede basis kunnen leggen.
Omdat al die vragen onbeantwoord bleven, heb ik in het begin van de pandemie een beetje afstand genomen van de band. Op dat moment had ik ook al een tijd geen muziek meer geschreven. Tijdens de lockdown kon ik weer tot mezelf komen en ben ik weer beginnen schrijven.
We hebben nu de tijd genomen om na te denken over het project. Nu zitten we volledig op dezelfde golflengte en moeten we minder sleuren om tot een conclusie te komen.
Waar wil je nu nog naartoe met je muziek?
Ik wil groeien als muzikant en gewoon goede muziek maken, dat is voor mij het belangrijkste. Het is wel fijn om erkenning te krijgen, maar dat komt voor mij niet op de eerste plaats. Het zou fantastisch zijn mocht ik van mijn muziek kunnen leven, maar dat mag geen doel op zich zijn.
We werken nu met de band naar een full-lenght album toe. Dat is volgens mij het doel van iedere artiest. Het is nu vooral het doel om onze sound nog verder uit te werken. Met ‘Inconvenient’ gaat dat volgens mij al de goede richting uit.
Er zijn nog veel dingen waar ik verbeteringsmarge in zie. Ik zou ook nog meer diepgang willen creëren. Een album moet echt een ‘body of work’ zijn, waarmee je een hoofdstuk afsluit en weer naar het volgende gaat.
Comments